Jak to nawinął kiedyś klasyk „każdy nowy projekt robi awanturę”, zdecydowanie to można powiedzieć o filmie duetu Małgorzata Szumowska i Michał Englert. Mający premierę na zeszłorocznym festiwalu w Wenecji film właśnie wszedł do kin.
Czytaj dalej Kobieta z… – Recenzja
Lubicie komedie romantyczne? Kto nie lubi… nie powiedział nikt nigdy, choć oczywiście to nadużycie i w tym gatunku znajdują się dobre produkcje. Na przykład „Najgorszy Człowiek Na Świecie”, który też był dystrybuowany przez M2 Films.
Także jak widać można, tutaj też historia zapowiadała się ciekawie. Mamy autora oper, kompozytora i pisarza, który ma blokadę twórczą, Stevena. Poznajemy go, gdy zobowiązuje się do napisania opery do dwóch tygodni, mimo że wie, że w obecnym momencie to niewykonalne. Podąża on za radą żony, uznanej terapeutki, która chciała, żeby po prostu wyszedł z domu i złamał rutynę. Co robi do tego stopnia, że dochodzi do zdrady z kobietą poznaną w barze, która mieszka na barce. W tym samym czasie jego żona doznaje nawrócenia i zaczyna swoją drogę do dołączenia do zakonu. Natomiast jego syn zostaje posądzony o..
I tu chyba skończę o fabule, choć warto zaznaczyć, że dostajemy kilka osobnych historii, które łączone są przez relacje między bohaterami. Dużo tutaj typowego komediowego zbiegu okoliczności jak ten, że syn Stevena umawia się z dziewczyną, której matka jest sprzątaczką u niego w domu, co jest mało komfortowe i zaczyna eskalacje konfliktu. Który jest napisany dość dużą kreską i obok kryzysu pracy twórczej Stevena jest drugim motorem napędowym filmu. Przy tym jest dość mocno prostolinijny i przesadzony. Już lepiej to wygląda w przypadku wspomnianej blokady twórczej, której doznaje bohater i dopiero dość niecodzienne wydarzenie jest go w stanie z niej wyprowadzić. Szczególnie ciekawe jest to jak opiera na tym późniejszą twórczość.
Jest oczywiście jeszcze wątek młodych zakochanych, jednak jest on tylko pretekstem do oskarżeń, które są stawiane w filmie. Niestety syn Stevena i jego partnerka to bardzo nijakie postacie, a chemii między nimi niemal brak. Tak samo jej matka, polka, która jest chodzącym stereotypem polaka na dorobku, praca sprzątaczki, historia porzuconych marzeń i kanciasty angielski, którego nie da się słuchać. Lepiej to wygląda, jeżeli chodzi o postacie Stevena i jego żony, który przechodzą kryzys i jako rodzina, ale też obydwoje na swój sposób kryzys egzystencjalny. Podważając swoje decyzje zawodowe i obraną ścieżkę życia. Niestety w przypadku Stevena finalnie dostajemy przemianę nihilistycznego ekscentryka w bardziej ludzką postać, a wątek jego żony pozostaje tylko swoistą kontrą i comic reliefem.
Właśnie, film to komedia, wiec czy jest zabawnie? No nie powiedziałbym, oczywiście są śmieszniejsze momenty. Sama sekwencja prowadząca do zdrady i późniejsza relacja między tymi bohaterami to duża porcja humoru żenady, który nie zawsze trafia, ale potrafi zaintrygować. Wspomniany wątek nawrócenia jest tak przekoloryzowany, że aż zabawny, niestety jest to wyjątek, a humor w dużej mierze jest bezpieczny i ugrzeczniony. Chyba że bawi nas postawa partnera polki, który jest przerysowanym rasistą, jednak to jest prędzej przykre jak zostało ukazane niż zabawne.
„Miłość bez ostrzeżenia” to niemal definicja kina bezpiecznego i nijakiego, które balansuje między komedia romantyczna komedią a dramatem rodzinnym, finalnie wypadając bardzo średnio w obu rolach, a chyba co gorsze spychając ciekawe wątki do tła. Niestety nawet niezła obsada nie pomaga, gdy uderza scenariuszowa nuda, która tutaj jest wszechobecna.
4/10
Michel Franco po szumnym „Nowym Porządku” i bardzo ciekawym „Sundown” wraca do nas z nowym projektem, który zdobył bardzo dobre recenzje podczas premiery na festiwalu w Wenecji rok temu.
Czytaj dalej Pamięć – Recenzja
Od premiery minęło już trochę czasu, ale najnowszy film Denisa Villeneuve cały czas budzi emocje, a na seanse przychodzą tłumy co zdecydowanie świadczy o sile tego dzieła.
Czytaj dalej Diuna: Część Druga – Recenzja
Pierwszy pełen metraż Grzegorza Dębowskiego był bardzo pozytywnie odebrany podczas premiery na festiwalu w Gdyni oraz nagrodę dla odkrycia na gali rozdania Orłów.
Czytaj dalej Tyle co nic – Recenzja
Historia Polskie podczas drugiej wojny wcale nie jest tak jasna jak może nam się wydawać, szczególnie kwestia górali budzi kontrowersje, za które zabrał się Marcin Koszałka reżyserując swój największy film do tej pory.
Czytaj dalej Biała Odwaga – Recenzja
Fabularyzowane dokumenty to jeden z najbardziej niszowych gatunków filmowych, tym bardziej dziwi, że jeden taki i to z Tunezji znalazł się w konkursie głównym festiwalu w Cannes, gdzie zgarnął nawet nagrody za film dokumentalny.
Czytaj dalej Cztery Córki – Recenzja
Adam Sandler gra czeskiego kosmonautę, brzmi nieprawdopodobnie, a jednak. I to nawet nie jest czeska komedia, tylko poważny dramat wyprodukowany przez Netflixa.
Czytaj dalej Astronauta – Recenzja
Zdarza się, że tytuły filmów budują nam nastrój dzieła, bardziej niż to o czym będą. Mam nadzieję, że nikt z oglądających nie empatyzuje z tytułem, choć w tym przypadku mówi nam on wiele o filmie, mówiąc niewiele i bardzo pasując do dzieła.
Czytaj dalej Czasem Myślę o Umieraniu – Recenzja
Trzeba przyznać, że w ciągu ostatnich lat Jan Holubek wprowadził nową jakość do naszych rodzinnych produkcji. Chyba, żaden inny twórca nie utrzymuje tak równego poziomu produkcji, wypuszczając ich aż tyle.
Czytaj dalej Rojst: Millenium – Recenzja