Sezon Oscarowy w pełni to i kolejny potencjalny hit zawitał na dużym ekranie, nominowany w kilku kategoriach film Todda Fielda jest jedną z najciekawszych produkcji tego sezonu Oscarowego pod wieloma względami.
Oczywiście największy rozgłos filmowi daje Cate Blanchette, aktorka wcielająca się w główną rolę w tym filmie jest zdecydowanie największą gwiazdą produkcji, a zarazem ma ogromną szansę na statuetkę. Jednak to nie tylko ze względu na nią powinniśmy zwrócić uwagę w tym filmie. Ten niemal 160 minutowy film to jedna z najciekawszych produkcji opowiadających o muzyce w ostatnich latach. Oczywiście mieliśmy kapitalny dokument „Moonage Daydream”, ale niestety większość produkcji o muzyce to odtwórcze biografie. Oczywiście „Tar” nie ma w sobie żadnych wątków biograficznych, ale mogła wpaść w te same pułapki co takie filmy.
Sami film zaczyna się od wywiadu z tytułową Tar. Skróciłbym jej postać do znanej i cenionej kompozytorki, ale w samym wywiadzie przedstawiana jest kilka minut, a sukcesy w przyrównaniu do sportu to jakby połączyć karierę Kamila Stocha i Adama Małysza w jedną i tak by nie starczyło. Jest prezentowana jak geniusz muzyki i opowiada o ważności swojej profesji. Często utożsamiamy dyrygenta z machaniem pałeczką i próbuje ona obalić ten stereotyp. Nie skupiam się na tym wywiadzie bez powodu, bo ustawia on tempo tego filmu. Rozmowa jest spokojna, acz interesująca, odpowiedzi są wyważone, a jej czas trwania to dobre kilka minut. Nie czujemy pośpiechu, mimo że według przestawienia obcujemy z najbardziej zapracowaną muzyczką na świecie. Nastraja to ton filmu, który jest opowieścią o jej losach, gdzie mieszają się ważne spotkania biznesowe z codziennością osoby, która wtedy staje się zwykłym człowiekiem.
Opowieść o Tar to opowieść o geniuszu, a zarazem człowieku, który nigdy nie potrafi ułożyć sobie życia. Cały film cały czas próbuje Ona wszystko uporządkować, a zarazem wychodzi to niesamowicie chaotycznie. Ciężko w takim przypadku opowiadać o spójnej historii, bo wydarzenia tutaj po prostu się dzieją, a z drugiej strony bardzo łatwo opisać za dużo, bo jest to historia zmiany bohaterki. I tej wewnętrznej, dającej pole do interpretacji, jak i tej zewnętrznej w zachowaniu i relacjach z innymi bohaterami, a samo oglądanie zmian, ich tempa, jak i konsekwencji jest bardzo ciekawe.
Cate Blanchette to jedna z większych Oscarowych faworytek i trzeba przyznać, że rola, jaką tutaj tworzy jest naprawdę niezwykła. Odnajduje się świetnie zarówno w scenach, gdzie dyryguje wielki zespołem, a publiczność uważa ją za geniusz, jak i gdy widzimy ją przy problemach dnia codziennego, ale i cały spektrum pomiędzy gdzie w mojej opinii najciekawiej wypada w scenach młodymi muzykami, których naucza. Jednak nie jest to jedyne ciekawe nazwisko w obsadzie, bo będąca angażowana w wiele ciekawych produkcji Noémie Merlant ma tutaj bardzo ciekawą rolę drugoplanową. Mark Strong czy Nina Hoss, mimo że przy Cate wydają się tłem to tworzą postacie które potrafią wywołać emocje i zapaść w pamięć.
Jest to film o muzyczce, więc dziwne jakby nie wspominać o tym aspekcie, bo dźwięk w tym filmie odgrywa bardzo ważną rolę. Jest naprawdę elektryzujący, zarówno w momentach, gdy widzimy próby do występów, jak i podczas nich samych, ale też w momentach, które nie są związane z muzyką. Film i wtedy potrafi świetnie grać, dźwiękiem i budować tym emocje. Wizualnie natomiast jest bardzo sterylny i statyczny, można powiedzieć, że króluje w nim minimalizm, żeby potem dostać ujęcie na wielką orkiestrę, która występuje. Jednak jest to ukazane dualistycznie niczym pierwszy wywiad. Czasem monumentalnie, ale kunsztownie, czuć bogactwo, ale nie przepych, można powiedzieć wyczucie stylu.
Bałem się, że film w ucieknie w pułapkę dzieł, które są kręcone pod Oscary, szczególnie po to, żeby aktorka/aktor pierwszoplanowy zdobył statuetkę. Na szczęście w tym przypadku udało się połączyć ciekawe dzieło w wielu aspektach ze świetną rolą Cate Blanchette.
8/10
[…] Tar – Recenzja […]