Robert Eggers, po mieszanym odbiorze „Wikinga”, wraca do nas z dawno zapowiadaną, własną interpretacją „Nosferatu”.
Twórca genialnego „Lighthouse” przyzwyczaił nas, ze bada różne rodzaje mroku. W swojej karierze przedstawiał nam różne podejścia do kina grozy, ten film miał być prawdopodobnie jego najczystszym w formie ukazaniem horroru, a przynajmniej tak był promowany. Osobiście przyznam, że ciężko jednoznacznie sklasyfikować ten film. Są tu elementy thrillera, mrocznego fantasy jak i dramatu, a także horroru.
Opowieść zaczynamy od śledzenia losów Thomasa, młodego mężczyzny tuż po ślubie, który wyjeżdża za pracą do Transylwanii. W tym czasie jego żona zostaje w domu i wracają jej koszmary, które męczyły ją zanim poślubiła Thomasa. On natomiast zaczyna zbliżyć się do Hrabiego Orloka, z którym podpisuje nietypowy pakt. Jeszcze w drodze do niego widzi jak okoliczna ludność uśmierca wampira kołkiem, a potem zaczynają się dziać rzeczy nadprzyrodzone. Szczególnie po przyjeździe do samego Hrabiego (o którym możemy już się domyślać, że ma drugą osobowość) Thomas ledwo uchodzi z życiem i z decyzją, która będzie nad nim ciążyła.
W tym samym czasie w mieście zaczynają się dziać tragedie, stosy trupów leżą na ulicach, a wyjaśnienia nie ma. Zbiera się specjalna grupa w skład której wchodzi Thomas, mająca to powstrzymać. Zauważają oni że Ellen, żona Thomasa, jest powiązana z wydarzeniami i wraz z ich rozwojem jej stan się pogarsza, a miasto zostaje pogrążone w mroku.
Oczywiście film ma dużo więcej wątków pobocznych. Mamy ważny wątek zleceniodawcy Thomasa, który popada w obłęd. Grany na dużych sprzecznościach, przerażenia jakie wywołuje opętanie, ale także nieoczywistej komedii, do której sytuacja prowadzi. Ciekawie też poprowadzony jest wątek Profesora Alina, w tej roli stały bywalec filmów Eggersa – Wiliam Defoe, który pięknie przejaskrawia tą rolę, niemal doprowadzając ją do absurdu. A przy tym jego rola w końcówce filmu jest wciąż wiarygodna. Takich wątków jest więcej, niestety jednym z głównych problemów tego filmu jest miałkość głównego wątku. Do bólu poprawnego, jednak w niczym niewyróżniającego się. Oczywiście jest to remake starej historii i rozumiem zgodność z materiałem źródłowym, jednak myślę że problem jest w samym prowadzeniu fabuły.
Pierwsze wrażenie jakie miałem po obejrzeniu tego filmu to to, że tłumaczy on za dużo widzowi. Nie mówię od razu że traktuje widza jak idiotę i mówi to zbyt wprost. Jednak nie zostawia zbyt wiele w dopowiedzeniu, zabierając jednocześnie filmowi tą aurę tajemnicy, mistycyzmu. Na której opierała się według mnie lepsza ekranizacja wyreżyserowana przez Wernera Herzoga. Szczególnie cierpi tutaj tytułowa postać, zbytnio ją przedstawiając zabiera się jej ten mrok.
Właśnie, mrok, tak jak napisałem wcześniej film ciężko nazwać wprost horrorem i raczej nie ma tutaj tanich zabiegów jak scary jumps, i generalnie nie ma momentów w których można się przestraszyć. Natomiast klimat tego filmu jest gesty i ciężki jak mgła wiszącą nad miastem. Czujemy ten niepokój wiszący w powietrzu, sama wizja świata ukazanego jest bardzo ciekawa, tak jak oddanie realiów historycznych. Z tą nutą mrocznego fantasy, a może czasem więcej niż nutką.
Cały ten mrok w dużej mierze budowany jest świetną jak to zawsze u Eggersa warstwą wizualną. Działa to świetnie na kilku poziomach, same lokalizacje w których toczy się akcja wyglądają upiornie świetnie. Natomiast operator kamery nie boi się szerokich kadrów ze spokojną pracą kamery i trzeba przyznać, że wygląda to bardzo dobrze, szczególnie właśnie w mieście.
Przyznam szczerze, że po obejrzeniu „Nosferatu” mam obawy, że to kolejny etap upraszczania w twórczości Roberta Eggersa. Film dostatecznie wygładzony tak, żeby mogły na niego iść miliony i żeby zarobić, co owe miliony zrobiły, ale przy tym brakuje mu pazura wcześniejszych dzieł jak „Lighthouse”. Które było bardzo charakterystyczne i oryginalne, tutaj mamy bardzo dobry technicznie, klimatyczny film, który jednak nie jest w niczym oryginalny, a przy tym ogląda się go dobrze.
7/10