Jeff Nichols to reżyser, który w końcu przerwał siedmioletnie milczenie twórcze od swojego ostatniego „Midnight Special”. Mimo że reżyser ma na koniec już filmy nominowane do Oscarów, czy startujące w konkursie głównym w Cannes to nie jest u nas mało znany.
Nie będę się tutaj rozwodził nad tym, choć trzeba przyznać, że różnorodność jego filmów może być tu kluczem. Dla jednych jest to ciekawa sprawa i pokazanie jego kreatywności, jednak można zarzucić mu brak własnego stylu, a ciągłe jego poszukiwanie raczej nie sprawia, że jego twórczość zapada w pamięć. Tym razem zabiera nas na chyba najluźniejszą przejażdżkę w swojej karierze. Przedstawia nam klub motocyklowy „Vandals”, który działał na przełomie lat ’60 i ’70 w USA. Jednak zaczynamy od ich samych początków.
Gang zakłada Johnny (Tom Hardy), jednak kluczową postacią jest Benny (Austin Buttler), ale akcje opowiada nam narratorka, którą jest Katy (Jodie Comer). I zaczynamy od tej ostatniej jak opowiada znajomym jak w barze poznała Benn’ego w którym od razu się zakochała i po kilku tygodniach para wzięła ślub. Są to początku klubu motocyklowego, który był grupą chłopaków, którzy spotykali się pogadać o motorach, napić piwa i pościgać. Jednak grupa szybko się rozrasta, a ich działania staja się coraz bardziej brutalne, prowadząc do przekształcenia motocyklowego klubu w gang.
Film narracyjnie opiera się na dwóch nogach, historia rozwoju Vandals, które pod kierownictwem Johnnego staje się bardzo potężne. Z czasem, aż nazbyt, a sam założyciel zaczyna zastanawiać się nad znalezieniem następcy. Co widzi w Bennym, chłopak w przeciwieństwie do większości członków jest bardzo zaangażowany i wierny barwom, a przy tym działa bardzo spontanicznie. Czego po części zazdrości mu nieco nadgryziony zębem czasu lider Vandals. Kłuci się to trochę z drugim filarem, czyli relacja Katy z Bennym, która chce go trochę odciągnąć od gangu widząc jak cały czas pakuje się przez niego w problemy. Czarę goryczy przelewa sytuacja, gdzie Benny z uwagi na przynależność do Bandals zostaje dotkliwie pobity.
Sam sposób prowadzenia narracji jest dość nietypowy. Katy jest narratorka, która opowiada o swojej przeszłości, w której sama występuje. Trochę jako świadek, trochę jako uczestnik i poniekąd jest to odświeżenie takiego sposobu opowiadania historii. Mimo to wpada we wszystkie jej pułapki, często tłumacząc za dużo, za bardzo kombinując z retrospektywami, ale przede wszystkim prowadząc bardzo niekonsekwentnie wątki. Wprowadzając je, zapominając o nich, potem do nich wraca, nagle je ucina. Niby spajając je narracją Kate, jednak odbiera im to często odpowiedni wydźwięk. Zresztą natłok wątków sam w sobie jest problemem. Dla przykładu pojawienie się postaci granej przez Normana Reedusa budowane jest jako cos wielkiego, co może zaburzyć układ sił, a kończy jako średnio wykorzystany element komediowy. Bądź jest nawiązaniem do jego postaci z „Walking Dead”, której jest niemal parodią.
Jednak to nie jedyny talent aktorski, który został tutaj zmarnowany, z tej bardzo dobrze zapowiadającej się obsady. Tom Hardy w ostatnich latach to niemal cień samego siebie i tak jest w tym filmie. Jego postać można podsumować słowami „zmęczony życiem”, nazwę w scenach początkowych, gdy jest młodszy i historia na to nie wskazuje. Natomiast mający teraz „swoje pięć minut” Austin Butler gra najbardziej zblazowaną postać ze zblazowanych. Przez co jego postać nie zapada nijak w pamięć. Na tle tego najciekawsze wydają się postacie z drugiego planu. Michael Shannon jako Zipco zalicza tutaj bardzo dobry komediowy występ, a przy tym jego postać ma w sobie dużo tragizmu okresu wojny w Wietnamie. Natomiast Katy jako jedyna postać na przestrzeni filmu przechodzi ciekawą przemianę i Jodie Comer w tej roli spełnia się naprawdę dobrze.
„Motocykliści” to film z kategorii, wskazałbym w nim mnóstwo wad, a potem stwierdzam, że oglądało się dobrze. I właśnie mimo tych problemów narracyjnych, zmarnowanego potencjału obsady czy sztywności dialogów film ogląda się tylko, a może aż przyjemnie.
5/10